Ospitalean ere ikasten!

¡Aprendiendo en el hospital!

lunes, 7 de mayo de 2012

Un viejo indio hablando con su nieto le decía:
 "Me siento como si hubiera dos lobos peleando en mi corazón. Uno de los lobos es un lobo enojado, violento y vengador. El otro está lleno de amor y compasión".
El nieto preguntó: 
-Abuelo, ¿dime cual de los dos lobos ganará la pelea en tu corazón? 
El abuelo contestó: "Aquel que yo alimente."


Alegi hau ospitalean nengoenean landu nuen nirekin zeuden beste hiru kideekin eta bertan zegoen erizainarekin. Une horretan arazo berdinarekin hiru geunden eta gure erantzunak guztiz ezberdinak izan ziren bakoitzaren egoera kontuan hartuz .
Nik orain pasa ditudanak eta gero, aurreko batean egin nuen hausnarketari 360 graduko bira emango nioke.
Lehen, lehenengo otsoari ematen nion gehienbat nik jaten, baina zergatik? Ondo ez nengoenean, triste eta gogorik gabe alegia, lehenengo otsoari ematen nion jaten. Autoestimu oso baxua nuen eta ez nintzen gai ere, egun bat alai eta pozik egoteko. Besteak ikusi eta ni beraien azpitik nengoela sentitzen nintzen eta horri atzetik gordeak nituen barneko tristurak gehituak aurrera egin ezin banu bezala nengoen, gero eta hondoago, aurrera egiteko gogorik gabe. Ni nire egoera kontrolatu ezinik nengoen, baina banuen kontrola nezakeen gauza bakar bat: janaria. Hori zen nire buruan zegoen “soinu” batek kontrolatzen zuen gauza bakarra. 
Baina poliki poliki baina laguntza askorekin otso hori hiltzen laga nuen. Beste otsoa gosez akabatzen zegoela ikusita berari ere jaten eman behar niola konturatu nintzen. Gainera, honek janari gehiago behar zuen bizi ahal izateko. Hasiera batean Himalaya mendira oxigenorik gabe igotzea bezala izan zen, baina egunetik egunera mendi hori igotzen nabil eta jada ez dut oxigenoaren beharrik, behar dudan oxigeno hori ondoan ditudan gertukoak baitira. Ez dut esango erreza izan denik otso honi jaten eman behar niola onartzea, baina esperientzia honek asko lagundu dit. 
Beraz, harro nago egin dudan lanagatik eta garrantzitsuena da niretzako aurrera egiteko gogoak ez zaizkidala falta. Lan handia dudala aurretik badakit, baina zergatik ez dut lortuko? Nik badakit, lortuko dut. Eta gainera, ohartu orduko pasatako bizitzako une hau ere oroitzapen soil bat bilakatuko da.

Oroitzapenak.


Pues yo ahora estoy alimentando al lovo bueno para poco a poco ir matando al malo aunque muchos dias me apetece alimentar al malo, cosa que no quiero pero de alguna manera ago. Discuto mucho con los dos ya que cada uno dice una cosa mas luego yo en medio, pero alimentare, que es lo que quiero, al lovo bueno.
Tina.

3 comentarios:

oroitzapenak dijo...

Recuerdos dificil de olvidar.
Garazi

Anónimo dijo...

Es muuy profundo!

Unknown dijo...

Oso politta. Zita hori lehenago be entzunde euki dot eta oso sakona dala iruditzen jat. Oroitzapenak, oso hausnarketa ederra, positiboa egin dozu. Pozten naz holako hausnarketak irakurtzea, momentu zailetan erreferente moduan hartu leikezalako.