Ospitalean ere ikasten!

¡Aprendiendo en el hospital!

domingo, 29 de abril de 2012

Hamster


Esta cucada es para una buena persona, para la que no hay palabras para darle las gracias.
Tina.

viernes, 27 de abril de 2012

La Planta



Bueno como se puede apreciar en la foto esta es la unica planta que ha quedado (la nuestra Niki).
Mi conclusion es que la planta hace el camino que hacemos los que ingresamos aquí, al principio crece en un vaso igual que como nos setimos nosotros entramos y nos vemos como en una jaulita, luego va creciendo y se pasa al jarrón igual que a nosotros nos van dando nuestras livertades y finealmente la plantita se va a casa como todos nosotros!
Esta ha sido mi conclusión.
Tina.

Mi peluchiin



 Mientras preparava el examen de euskera he ido haciendo esta cucada.

Tina.

martes, 24 de abril de 2012

UN AULA HOSPITALARIA:

Os pongo un escrito que me ha mandado una alumna que estuvo ingresada hace medio año, ella sigue con su lucha fuera y esperemos que vaya ganando pequeñas batallas para no tener que volver a aguantarnos ;) y mucho menos para que no tenga que soportar el humor botijero de este aula. Gracias por considerarme maravillosa, tu también lo eres...¡Pero yo más! Ejeje.


Toda persona que haya pasado por una aula hospitalaria o haya escrito en este blog, creado por una persona maravillosa; ha tenido que sufrir varias consecuencias o situaciones indeseadas para cualquier persona. Ya que no es de buen gusto para nadie estar en un hospital alejada de tu vida normal. Gracias a este tipo de aulas podemos desconectar un tiempo de los problemas y distraernos de todo lo que nos hace mal, ya sea mediante el material curricular, las ideas que te propone la profesora o simplemente la confianza y el buen rollo que te transmite. Puedes enfadarte con el mundo, negarte a acceder a la posibilidad de estar en el aula o ir con mala cara; Incluso es comprensible que nada más llegar tengas un cúmulo de rabia por no sentirte libre. Pero realmente a medida que vas dejando pasar el tiempo te acabas dando cuenta de que, lo único que pretenden es ayudarte y sacarte del infierno que has construido con tu nombre. Por eso y mucho más doy las gracias a la maravillosa persona que pertenece a la aula del hospital Santiago de Vitoria por hacer mas llevadero un ingreso duro e infernal. Porque en una aula te sientes un poco mas libre, e incluso puedes llegar a mostrar tus dientes con intención de sonreír.

BREWSTER.

lunes, 23 de abril de 2012


Hay mucha clase de gente; está la gente amiga, la gente conocida, la gente familia... y dentro de todas esas clases están las que se dedican ha hacerte daño y hasta que no ven lo que han hecho no paran o incluso se sienten orgullosas de ello, también están las que se preocupan muchísimo por ti o las que simplemente están ai.

Quería dar las gracias a esas personas que se están preocupando por mi, ayudando y apoyando en todo momento, a las quienes están deseando verme fuera, pero verme bien, y a las cuales no se como agradecerles  lo que están haciendo por mi. Pero gracias de verdad.




Tina.

Fieraa!

Gutun hau idatzi nahi nizun, ez nuen idatzi nahi baizik eta behar nuen. Nire beharra da zure arnasa, eta orain ez naiz askea. Zu urruntzen zaren bakoitzean, bihotzan ziztatzen nauzu. Ez dakit zer den maitasuna beti beldurra eman dit, horregatik ez dizut esan nahi bihoz bihotzez maite zaitudala, ni aske sentitu behar naizelako aske nigan nozbait pentsatzeko eta sinizteko. Euskera beldurtzen nau,  horregatik gustuko daukat euskal kantak. Ez dauka zentzurik badakit baino... (Musu bakar batekin) "lauroba" dena esan didazu eman didazu eta ez dut gehiago behar. Musu polit bat, (musuka zintudan begiak itxita pelikuletako musu luzeak besala... "ze esatek") LAGUNTZA ORTOGRAFIAREKIN MESEDEZ!!

jueves, 19 de abril de 2012

Formas de Pensar

Yo entre aquí hace un mes, me imaginaba que esto era como una verdadera jaula, pensaba que tenía que estar en una habitación metida TODOS los días, desayunar, almorzar, comer, merendar y cenar sola, sin visitas de nadie, con un sicologo que no haria gran cosa, simplemente cebarme para coger peso, si me sentía mal no poder hablar con nadie, simplemente llorar, no poder conocer a la gente de las habitaciones de al lado...

Por una parte es así, pero por otra no: si que estas metida en cuatro paredes los primeros dias pero luego te deján ir a la sala-comedor y conoces a tus compañeras/os que eso es algo que nunca se olvida y algunas de ellas dejan un paso muy grande en tu corazón, que por mucho que nos separen y sepas que es lo mejor, no puedes evitar la tristeza.Luego tambien están las enfermeras y auxiliares que te entienden hasta en la peor situación y te ayudan muchísimo, si tienes que llorar y desahogarte están contigo, y si tienes que reirte también lo están. Aquí te van enseñando muchas cosas, a cada uno lo que necesite, a mi me han ido enseñando a valorar todo lo que tenemos y que nos debemos querer tal y como somos. Te ayudan a empezar a encaminarte ya que el camino es nuestro y no van ha estar siempre aí .




Yo estando aquí he pensado mucho en todo lo que me ha pasado, como he llegado a esto, conocerme a mi misma, amistades...y que cueste o no se acaba sabiendo, entendiendo y poco a poco solucionando. Por ejemplo yo me he centrado en la gente de fuera y en que amigas merecen la pena y quienes no, que amigos puedes tener muchos pero de verdad suelen ser pocos, tambien que la familia es muy importante aunque a ciertas edades no nos lo parezcan.


Tina.

lunes, 16 de abril de 2012

Bandejitas


Estas son las bandejas las he hecho yo (Tina).









Creciendo en el vaso

Aquí aparecen los garbancitos que sembro Niki y que siguio Tina. Han avanzado mucho igual que nosotras dos. Un besito Niki.





Antes de Semana Santa:










Después de Semana Santa:(las grandes son las nuestras jaja)