Ospitalean ere ikasten!

¡Aprendiendo en el hospital!

jueves, 31 de mayo de 2012

Me han dado el alta. Por un lado tengo muchas ganas de volver a coger las riendas de mi vida, pero por otro lado siento nervios y miedo porque no sé qué va a pasar. Espero que todo vaya bien.

martes, 22 de mayo de 2012

Three Days Grace - I Hate Everything About You



Si odio todo acerca de ti, ¿por qué te quiero?

sábado, 12 de mayo de 2012

Realidad

¿Por qué esa dichosa persona no entiende cuando le dices las cosas? ¿Por qué intentan hacer la vida mucho más difícil de lo que ya es? No lo se, pero lo hace. ¿Por que se empeña en no ver la realidad? Tampoco lo se. Supongo que sera en un fallido intento de ayudar, pero por mucho que le digas que eso no vale, que tu necesitas que entienda la verdad, la realidad no lo hace. Solo intenta que tu ´´hagas`` lo que el quiere. Entiendo lo que esa persona quiere pero yo también quiero que esa persona entienda y vea la realidad.
Tina.

Los Días

Aún no se como pero estando con y junto a todos, me dejé perder, convencer por ti, que me prometiste vida perfecta, y ahora veo que no es así, que lo único que me has hecho es daño hasta que yo decidí arreglarlo todo por mucho que me costara o por muy duro que se me hiciera. Días que paso llorando sin encontrar el consuelo, perdiéndome en ese pequeño estanque, días en los que no sabes que hacer o días en los que te das por vencida; sé que esa no es manera de arreglar nada pero los sentimientos son muy libres y muy fuertes. Los días pasan y veo que esto se alarga, sabia y me habían dicho que no sería cosa de días ni de meses, pero aún así se hace eterno, duro. Tampoco es que las edades sean buenas por decirlo así, pero tengo buenos amigos que me dicen que hacía tiempo que no me veían así  o los que te dicen que te quieren ver así de sonriente aunque la lucha no aya acabado, y eso te da fuerzas para seguir hacia adelante.

Tina.

martes, 8 de mayo de 2012

Nunca más...


Ahora la opción de decir quiero y puedo esta entre mis manos... una vida engañada pensando que la felicidad era inalcanzable. Hoy te veo, y sonrío... ¿que es la felicidad? tal vez el problema este en la ética... el ser humano tiene que luchar por buscar un equilibrio perfecto...  y aun así estaremos lejos de lograr la perfección inexistente. Por eso hay que luchar por una sola causa interior; MI FELICIDAD.  Eso si siempre agradeciendo al entorno que lo ha hecho posible... como mas te guste.. como mas guste... no se,  pero siempre hacerlo.

lunes, 7 de mayo de 2012

Un viejo indio hablando con su nieto le decía:
 "Me siento como si hubiera dos lobos peleando en mi corazón. Uno de los lobos es un lobo enojado, violento y vengador. El otro está lleno de amor y compasión".
El nieto preguntó: 
-Abuelo, ¿dime cual de los dos lobos ganará la pelea en tu corazón? 
El abuelo contestó: "Aquel que yo alimente."


Alegi hau ospitalean nengoenean landu nuen nirekin zeuden beste hiru kideekin eta bertan zegoen erizainarekin. Une horretan arazo berdinarekin hiru geunden eta gure erantzunak guztiz ezberdinak izan ziren bakoitzaren egoera kontuan hartuz .
Nik orain pasa ditudanak eta gero, aurreko batean egin nuen hausnarketari 360 graduko bira emango nioke.
Lehen, lehenengo otsoari ematen nion gehienbat nik jaten, baina zergatik? Ondo ez nengoenean, triste eta gogorik gabe alegia, lehenengo otsoari ematen nion jaten. Autoestimu oso baxua nuen eta ez nintzen gai ere, egun bat alai eta pozik egoteko. Besteak ikusi eta ni beraien azpitik nengoela sentitzen nintzen eta horri atzetik gordeak nituen barneko tristurak gehituak aurrera egin ezin banu bezala nengoen, gero eta hondoago, aurrera egiteko gogorik gabe. Ni nire egoera kontrolatu ezinik nengoen, baina banuen kontrola nezakeen gauza bakar bat: janaria. Hori zen nire buruan zegoen “soinu” batek kontrolatzen zuen gauza bakarra. 
Baina poliki poliki baina laguntza askorekin otso hori hiltzen laga nuen. Beste otsoa gosez akabatzen zegoela ikusita berari ere jaten eman behar niola konturatu nintzen. Gainera, honek janari gehiago behar zuen bizi ahal izateko. Hasiera batean Himalaya mendira oxigenorik gabe igotzea bezala izan zen, baina egunetik egunera mendi hori igotzen nabil eta jada ez dut oxigenoaren beharrik, behar dudan oxigeno hori ondoan ditudan gertukoak baitira. Ez dut esango erreza izan denik otso honi jaten eman behar niola onartzea, baina esperientzia honek asko lagundu dit. 
Beraz, harro nago egin dudan lanagatik eta garrantzitsuena da niretzako aurrera egiteko gogoak ez zaizkidala falta. Lan handia dudala aurretik badakit, baina zergatik ez dut lortuko? Nik badakit, lortuko dut. Eta gainera, ohartu orduko pasatako bizitzako une hau ere oroitzapen soil bat bilakatuko da.

Oroitzapenak.


Pues yo ahora estoy alimentando al lovo bueno para poco a poco ir matando al malo aunque muchos dias me apetece alimentar al malo, cosa que no quiero pero de alguna manera ago. Discuto mucho con los dos ya que cada uno dice una cosa mas luego yo en medio, pero alimentare, que es lo que quiero, al lovo bueno.
Tina.
Necesito escuchar un AHORA ESTAS BIEN... Necesito escuchar ¡tira para la calle que ya me he cansado de verte aquí! No se... tengo el extraño deseo de volver a clase jaja quien me lo iba a decir, "que era tan fácil ser feliz... "uno mas uno son siete, lo que ay que ver... Ahora quiero retomar mi vida y decir desde aquí empezamos. He perdido mucho tiempo aquí metida... en todos los sentidos he perdido vida, un lapso oscuro en medio de la nada... y aquí estoy encerrada. Quiero ver a la gente de mi edad, a mis amig@s, al chico que me gusta... ya se sabe lo típico... no se, desde que entre solo he perdido la noción del tiempo... pero me a servido para recuperar el sentido de la vida... este que hace poco se me escapo sin darme cuenta. Ahora solo quiero salir de aquí  PARA VIVIR DE VERDAD.

miércoles, 2 de mayo de 2012

Despedida

Ahora me da pena dejar todo esto, después de mes y medio aquí; que si me lo hubieran dicho al principio habría sido la persona más feliz del mundo, pero ahora...me da pena, aun teniendo miedo al alta y dándome mucha pena dejar todo, me voy, al igual que todos los que entramos aquí. Sé que ha llegado el momento de decir adiós a todas las enfermeras y auxiliares que me han estado apoyando, entendiendo y escuchando en todo momento, daba igual si fuera bueno o malo que siempre han estado ahí. Despedirme también de la profe, con la que he estado poco tiempo pero me ha ayudado mucho a encontrarme aunque no lo parezca, con la que me he reído y pasado muy buenos momentos y que una profesora así... no encontraré nunca! También echaré de menos a mis compañeros y compañeras con l@s que he hecho muy buena relación.


Y quiero que todos los que lean lo que yo he escrito sientas que estar aquí no ha sido tan malo como puede llegar a parecer o a pensar, que si estas aquí es por algo aunque tu no le encuentres sentido, que no merece la pena estar pasándolo mal en casa pudiendo estar bien o por lo menos mejor, que todos podemos salir de ello si nos lo proponemos, que puede que al principio no estés tan segur@ pero luego todo gira. Que yo te animo a seguir adelante! Que tú puedes.

Tina.

ETXETIK BIDALITAKO GOGOETA


Esaldi hori nik askotan esaten nion gaur gure artean ez dagoen lagun bati. Bera ere, ospitalean egon zen zenbait hilabetez eta bazuen berak niri askotan falta zitzaizkidan indarrak bertan egoteko. Beraz, esaldi hori ikusi eta berarekin gogoratzen nintzen, eta bera gogoratuz eta ateratzen zituen indarrak gogoan edukiz berarengatik eta ondoan nituenengatik aurrera egin behar nuela egiten nion gogor nire buruari.
Gainera, ez nengoen inoiz bakarrik; edozein momentutan nuelako norbait hitz egiteko, negar egiteko, barrezka aritzeko edo soilik, bakarrik ez nengoela gogorarazteko.
Nirekin esperientzia hau pasa duzuen guztioi milesker asko ikasi baitut zuengandik.
Beraz, bertan orain zauden guztioi esan nahi dizuedana da aurrera egiteko, etorkizun paregabe bat duzuelako bertatik ateratzean.
Ohartu orduko une hau ere, oroitzapen bilakatuko da.

UN INTERESANTE VÍDEO SOBRE EGIPTO

En el basurero de mi interior

¿Alguna vez has llegado a alguno de tus limites? Un BANG que te destroza el interior... da igual cual sea la causa... el caso es demacrarte por dentro asi sin mas... sin poder sentirte libre martilizandote una y otra vez por no poder alcanzar ni una meta establecida. No puedo, me rindo. Una noche sin dormir, una mañana amarga un sueño imposible... enjaulada en esta ricura "sarcasmo" de mundo... todo estan negro y pesimo que me muero no puedo necesito un buen beso que me transporte al cielo...  uno que parezca eterno... te necesito y no puedo, rectifico no debes ser mi unica preocupación, mas eso es lo que eres tu y solo tu lo sabes...