Ospitalean ere ikasten!

¡Aprendiendo en el hospital!

jueves, 19 de abril de 2012

Formas de Pensar

Yo entre aquí hace un mes, me imaginaba que esto era como una verdadera jaula, pensaba que tenía que estar en una habitación metida TODOS los días, desayunar, almorzar, comer, merendar y cenar sola, sin visitas de nadie, con un sicologo que no haria gran cosa, simplemente cebarme para coger peso, si me sentía mal no poder hablar con nadie, simplemente llorar, no poder conocer a la gente de las habitaciones de al lado...

Por una parte es así, pero por otra no: si que estas metida en cuatro paredes los primeros dias pero luego te deján ir a la sala-comedor y conoces a tus compañeras/os que eso es algo que nunca se olvida y algunas de ellas dejan un paso muy grande en tu corazón, que por mucho que nos separen y sepas que es lo mejor, no puedes evitar la tristeza.Luego tambien están las enfermeras y auxiliares que te entienden hasta en la peor situación y te ayudan muchísimo, si tienes que llorar y desahogarte están contigo, y si tienes que reirte también lo están. Aquí te van enseñando muchas cosas, a cada uno lo que necesite, a mi me han ido enseñando a valorar todo lo que tenemos y que nos debemos querer tal y como somos. Te ayudan a empezar a encaminarte ya que el camino es nuestro y no van ha estar siempre aí .




Yo estando aquí he pensado mucho en todo lo que me ha pasado, como he llegado a esto, conocerme a mi misma, amistades...y que cueste o no se acaba sabiendo, entendiendo y poco a poco solucionando. Por ejemplo yo me he centrado en la gente de fuera y en que amigas merecen la pena y quienes no, que amigos puedes tener muchos pero de verdad suelen ser pocos, tambien que la familia es muy importante aunque a ciertas edades no nos lo parezcan.


Tina.

9 comentarios:

Oroitzapenak dijo...

Atzera begiratzean, sarritan, hantxe gelditzen naiz amesten, bizi izandako momentu haietan galdurik. Ez nago inoiz bakarrik, bertan beti adiskideren bat ageri delako bizipen hori nirekin konpartitzen. Izan ere, gogoratzn ditugun ine haietan lagun artean gaude: batzietan, betidanik ezagutzen ditugunekin; bestetan, bidean zehar ezagututakoekin eta zorioneko bagara lagun minekin. Esperientzia zail baina paregabea izan da.

Anónimo dijo...

Ya sabes, no siempre todo será fácil, pero yo siempre estaré ahí y tranquila, por que las tormentas no duran para siempre, siempre, sin ninguna excepción sale el sol. Y yo creo que ya lo está haciendo ;) aurrera polita.
Hansa.

Hitzak dijo...

A Hansa haber si la puedo ver el domingo que salgo un ratillo a la tarde si todo va bien, ya me contaras haber que tal vas tu que me parece ami que no muy bien... y a Oroitzapenak que el domingo te llamo maitia que animo con todo tu también ya me cuentas cuando hablemos pero esta tarde te llamará mi ama.
Os quiero mucho a las dos y animo que vosotras podeis.

Tina

Oroitzapenak dijo...

Aunque se te este haciendo en estos momentos cuesta arriba animo y lucha que los que te queremos sabemos que pondras todo de tu parte para salir de estos dias de bajon y que volvera la Tina de cuando Oroitzapenak estaba.
Se me hace raro no compartir contigo estos momentos èro se que tendre la oportunidad de hacerlos porque vas a ser fuerte y vas a luchar para estar pronto ya en casa.
Sabes que los de fuera te estamos esperando con los brazos abierts y una de ellas soy yo porque nuna imagine que en unos pocos dias se puede hacer tanta amistad con una persona.
yo tambien llegue como tu, era de noche y estaba asustada de como seria todo y mas al leer las dos ojas de las reglas: 48 horas sin nada,mis pertenencias bajo llave... Ha sido duro estar ahi en muchos momentos, ver como se me hacia todo cuesta arriba y no veia la cima pero poco a poco la fui viendo incluso ahora ya estoy bajando de la cima aunque aun la bajada no esta muy cerca.
Pero es bonito pensar en lo que esto aporta a tu vida personal ya que conoces a personas, todas ellas diferentes, con sus cosas pero que se vuvlven especiales en tu vida. Yo me llevo la experiencia de lo aprendido y a las personas que han hecho que el tiempo vivido ahi fuera ameno. Y aunque ya te lo he dicho muchas veces estando alli, aora me doy mucho mas cuenta de lo importante que has sido. Te espero fuera Tina.
Un beso y a la rubia que tienes alau cotilleandote otro.
Lasterarte maitxia !

Rakel dijo...

Ayer estuvimos contigo Tina compartiendo ese ratito de "libertad" que tuviste. Nos kedamos con un sabor de boca buenísimo xk vimos a la Tina de siempre, con una sonrisa en la boca, con una luz en tus ojos que hacía tiempo k no tenías... Estamos muy orgullosos de ti porque sabemos que estás poniendo todo de tu parte y que sepas que estaremos SIEMPRE A TU LADO pa lo k necesites Tina. Te quiero mi niña.
Rachel.

Melinda dijo...

Oroitzapenak maitia que el proximo día que salga te veré a ti y a Hansa haber si puede ser pero que os quiero ver. Que cuando estoy de bajón miro la foto y me digo: la quiero ver ai fuera y sigo adelante. que sepas que duermo TODAS las noches con el peluche y a Hansa que no me quito la pulsera para nada practicamente que os echo mucho de menos y que os quiero mucho. Animo que podeis con todo. Un abrazo muy gordo.

Rachel que parece que te abandono pero no eee, has conseguido comentar ya me contaras como lo has hecho. Quecuando me dejen salir otra vez nos volveremos a ver todos ai fuera como ayer y subes la foto de ayer con mi nombre al tuenti porfas. te quiero mucho tia a la tarde te veo :) te quiero muchisimo.

(tengo buenas noticias ya os las dire)

Tina

Anónimo dijo...

K ganas de verte esta tarde pa k me lo cuentes!!!!!! Pues he conseguido publicar a la primera, ya ves tu jajjajjajaja. Investigaré lo de subir la foto al tuenti, ainsssss cuántas cosas estoy aprendiendo jijijijiji.
Te quiero mi niña muuuuuuuuuuuuucho.

Bea A. dijo...

Hola tata!! gracias a Rakel he sabido de esto que estas haciendo. Me emociona mucho y sino pregúntaselo a tu tía no he parado de llorar desde que he empezado ha leer todo lo que escribo. Yo solo darte las gracias a ti por todo lo que estás madurando. Me siento muy orgullosa de ti muyyyyy orgullosa. te quiero pekeña.... sabes que nunca me perderás.

Melinda dijo...

Tata pues es simplemente lo que pienso y creo que aquí es un buen sitio para hacerlo. yo también te quiero mucho pronto nos veremos fuera :)Un beso muy gordo, te quiero